در آن روز بر روی نیمکت کهنه ای نشسته بودم.

نیمکت کهنه ی باغ که خاطرات دورش را در اولین بارش زمستانی از زهنم پاک میکرد

خاطراتی که در اوج یخ زدگی ام در تابستان. نوشتم خاطره یشعر هاییکه هرگز نسروده بودم، خاطره ی آواز هایی که هرگز با هم نخواندیم.

با تو و بی تو همسفر سایه ی خیشمو به سوی بی سوی تو می ایم. ای راز  ای رمز کاش هیچگاه چترم را فراموش نیکردم که تو یه زیر چتر دیگری روی .

این روز ها دیگر یه زیر باران چترم را با خود دارم اما نمیدانم  که  چرا گونه هایم خیس اند. می خواهم برگردم!به کودکی شایه. اما می دانم کفش های ان زمان برایم کوچک اند.نه نه اشکالی ندارد با پای برهنه می آیم و امیدوارم پل توان وزن سنگین غم هایم را داشته باشد.

کیست ؟ کجاست؟ ای آسمان بزرگ در زیر بال های خسته ام چقدر کوچک بودی تو با چشمانم که تنها یادگار کودکی من اند آیا مادرم مرا باز خواهد شناخت؟

اگر روزی دخترکی را دیدی که در زیر باران یه رهگزران می نگرد ، به او نخند او فقط می خواسا تو را داشته باشد اگر روزی توانستی خورشید را با بارش باران بدون رنگین کمان  ببینی ، مرا هم خواهی دید......................

شاید مقصر من بودم

آری من از سقوط در عمق نگاهت ترسیدم که هیچگاه پرواز کردن را در دل تو نیاموختم.........

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: