نه از نزدیک ...

بلکه از ارتفاعی که همیشه تو در راه کفش هایم سبز میکرد ...

ارتفاعی به اندازه سقوط یک اسکناس 


به خیرگی تو در زل زدنم میان نداشتنهایت ... 

به تو که کوتاه قد ترین قلمداد میشوی 

از بس که همه را از پایین نگاه میکنی ... 

به کیف مدرسه ام ...

که کیفش را تلو تلو میخوری ... مدرسه اش را که هیچ 

به تو که در اوج کودکی 

کارتن ها را ندیده میخوابی ...در وسط خیابان ها 

و آدم به آدم زمزمه میکنی ... 

هی لعنتی ؟ 

فقر مرا وزن میکنی ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟