باور کن رنگ سفید رو...

رنگ پرچمی که هر روز صبح اون رو به نشونه ی صلح بالا بردی ولی یا سیاهش کردن یا از دست هات بیرون کشیدن...

و تو...    روز بعد اونو بالا تر بردی...

باور کن رنگ سیاه رو...

که رنگ موهایی بود که سال ها توی باد میپیچید... به همراه قطره های بارون...

که رنگ روز هاته و شب هات...

باور کن رنگ سرخ رو...

به رنگ ماهی ریزی که توی چند متری تو داره بی حواس توی تنگ میچرخه...

به نشونه ی سیبی که تو رو به اینجا کشوند...

رنگ خونی  که روی پوستت سر خورد و رقص وار از نوک انگشت هات چکید...

باور کن رنگ ابی رو...

که رنگ دریایی بود که سال ها بهت ارامش میداد و مدت ها طوفانی شد...    موجی که اونقدر صخره ها رو نرم و بیخیال شست تا از بین برد...

باور کن رنگ سبز رو...

رنگ چمن های مدرسه ای که هزار خاطره ی تلخ و شیرین ازش داری....

رنگی که شد راه تو و به خاطرش اروم جنگیدی...   و به شدت محاکمه شدی....

رنگ سبزی که خیلی رنگ های سرخ توی دل خودش داشت...

خون من و تو و ما....

باور کن این رنگ ها رو...

رنگ هایی که باهاشون زندگی کردی...

خاکستری رو...

رنگ درونت...

رنگ زندگیت....

+ به هر جمله که فکر کنی... منظورم رو میفهمی... هر جمله

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: